KBG 5913

Bismillaahirrahmaanirrahiim


     Tadi habis solat isya' kat surau rasa syahdu pulak. 'Ilham syahdu'. Sebab tok imam takbir raya dengan nada yang sedih. Adoi la machaaaaa.

     Kalau kat negara-negara Arab, standard kalau diorang takbir tidak bernada sedih pun. Nada dia macam keras, atau macam....camana entah nak cakap. Pi la try Youtube tengok. Haha. Nada normal la kot.

     Walaupun aku tau kebiasaan di negara-negara Arab takbir raya tidak bernada sedih, tapi aku tetap 'ilham syahdu' jugak semasa tok imam takbir. Entah pasaipa. Aku rindu kedah pulak. Setiap kali pak imam takbir aku teringat kedah. Berat nanang ni. Ilham syahdu betul.

     Kalau korang perasan sewaktu takbir tu ada part bacaan ni:


     Laa ilaaha illaallaahu wahdah. Sodaqo wa'dah. Wa nasoro 'abdah. Wa a'azzajundahu wa hazamal ahzaaba wahdah.


     Tak silap aku (betulkan ye kalau salah), Rasulullah lafazkan kata-kata ni ketika peristiwa Fathul Makkah.

     Cube bayangkan keadaan ketika tentera islam beramai-ramai masuk Mekah, semua orang musyrik tak berani nak keluar sebab takut. Kemudian satu persatu berhala di sekitar Ka'bah dirobohkan, pun tak ada puak-puak penyembah berhala ni berani keluar nak pertahankan.

     Lepas berhala-berhala dirobohkan, Rasulullah masuk ke dalam Ka'bah. Dalam Ka'bah ada satu patung berhala. Rasulullah pun tolak berhala tersebut sampai jatuh berkecai. Melihatkan keadaan semua ini, Rasulullah bersabda:


Sodaqo wa'dah!
Benarlah janji-janjiNya!

Wa nasoro 'abdah!
Dan telah menolong hambaNya!

Wa a'azzajundahu!
Dan telah memuliakan tenteraNya!

Wa hazamal ahzaaba wahdah!
Dan berjaya menumpaskan tentera bersekutu (musyrikin mekah & yahudi) dengan ke-esa-anNya!



     Aku bayangkan, detik Rasulullah cakap camtu seolah-olah itulah 'the moment of glory'. 'Sweet victory'. 'Epic moment'.

     Mungkin dikatakan syahdu, tapi syahdu kerana kemenangan yang sungguh epik. Mana tak epik bro, 20 tahun sebelum peristiwa ni diorang kena siksa. Kena sula. Kena hempap batu, pastu dijemur tengah panas di padang pasir pulak tu. Ada yang sampai kena panggang sehinggakan lemak-lemak kat badan dia yang memadamkan api. Lepas tu diboikot, nak makan apa semua tak boleh, sehinggakan anak-anak Rasulullah meninggal dunia ketika itu. Sehinggakan sahabat makan rumput kering kat padang pasir.

     Dengan segala macam siksaan di awal dakwah, selepas 20 tahun segalanya berubah. Mereka-mereka yang disiksa dengan teruk ni lebih kuat dari golongan penyiksa. Puak-puak ni tak berani keluar bila berhala-berhala mereka dihancurkan. Betapa Allah menghinakan orang-orang musyrikin time tu, padahal dulu diorang boleh buat sesuka hati dekat orang-orang islam.

     Terasa tak seperti betul-betul 'epic moment' bila Rasulullah cakap camtu? Allah.....syahdu. Syahdu. Pengorbanan bertahun-tahun, sehinggakan ada yang terkorban tak sempat melihat hari kemenangan tersebut. Hari fathul makkah.

     Rasulullah dan sahabat menderita (secara fizikal) kerana dakwah. Dan selepas kemenangan (fathul makkah), islam disebarkan kepada semua orang, sehinggakan penganut agama hindu di hujung tenggara Asia ni merasai nikmat islam.

     And now what are we doing? So much for 'sayang Rasulullah'???


"Maka bersiaplah untuk berkorban, sebab apa yang kalian miliki akan musnah dan apa yang di sisi Allah akan kekal"

That 'sweet victory' feeling